"Θα φάμε, θα πιούμε και νηστικοί θα κοιμηθούμε.."

"Κείνο που με τρώει, κείνο που με σώζει
είναι π' ονειρεύομαι σαν τον καραγκιόζη
Φίλους και εχθρούς στις φριχτές μου πλάτες
όμορφα να σήκωνα, σαν να 'ταν επιβάτες

Λευκό μου σεντονάκι, λάμπα μου τρελή
ποιο φορείο θα μας κουβαλήσει
Βάλε στη σκιά σου τούτο το παιδί
που δεν έχει σώμα να ψηφίσει, να ψηφίσει

Σαν κουκιά μετρώ τα λόγια του καμπούρη
πίσω απ' το λευκό πανί, μέσα απ' το κιβούρι
Μα όσο κι αν μετρώ, κάτι περισσεύει
Τρύπια είν' η αγάπη μας και δε μας προστατεύει

Λευκό μου σεντονάκι, λάμπα μου τρελή
κόκκινο αυγό ή καρναβάλια
Μέσα από την κάλπη, τη στατιστική
μάς κοιτάει ο Χάρος και τού τρέχουνε τα σάλια

Σαν σκιές γλιστρούν λόγια και εικόνες
κάρα σκουπιδιάρικα φεύγουν οι χειμώνες
Κι αν δεν ντρέπεσαι να γυρίσεις πίσω
έλα στην παράσταση να σε γιουχαίσω

Λευκό μου σεντονάκι, λάμπα μου τρελή
ποια αγάπη τάχα μας φυσάει
Βάλε στη σκιά σου τούτο το παιδί
που δεν έχει απόψε πού να πάει, πού να πάει..."



Στη μνήμη του Ευγένιου Σπαθάρη, ενός μεγάλου λαικού καλλιτέχνη.. Ο οποίος αποτύπωσε την ελληνική πραγματικότητα όσο κανείς άλλος..

Γιατί όντως ο Έλληνας πάντα "νηστικός" θα κοιμάται...όσο φάει ..και όσο κι αν πιεί...

Alexandros Vasmoulakis - The revolution begins from within..

Απόγευμα Τρίτης.. Θέατρο Χώρα.. Θέατρο ΓΕΜΑΤΟ ( !!! )..

Μπαίνοντας βιαστικά, και περιμένοντας στο bar για ένα μπουκαλάκι νερό, παρατηρώ μια απίστευτη τοιχογραφία, μια ζωγραφιά πολύ γνώριμη.. Απ' αυτές, που ζουν μαζί σου στην καθημερινότητα της μεγάλης πόλης, που την ομορφαίνουν και τη χρωματίζουν, αλλά εσύ είσαι τόσο βιαστικός για να τις προσέξεις.. Η ομορφιά όμως σπάνια προσπερνιέται.. ή μάλλον, κάποια στιγμή σου επιβάλλεται..

Δεν ήταν graffiti, ( τα οποία δεν πολυσυμπαθώ, το ομολογώ..) παρότι μπορείς να τύχει να δεις κάτι παρόμοιο, σε τοίχους πολυκατοικιών, σε προστατευτικά ρολά βιτρινών, ή πάνω σε διαφημιστικές αφίσες..

Ήταν ένα έργο τέχνης.. Και ο καλλιτέχνης .. Αλέξανδρος Βασμουλάκης.

" Στα τελευταία του έργα, επιλέγει πρόσωπα και αισθήματα. Με ορθάνοιχτα χρωματιστά μάτια, θρυμματισμένα σώματα, σε μερικές περιπτώσεις εν δυνάμει και άλλοτε παραλυμένα, οι προσωπικότητες του Βασμουλάκη, συζητούν με το κοινό, με τον πιο καυστικό και εύγλωττο τρόπο. Hey Ho! Here you go, ever so high! φωνάζουν, μέσα από τους στίχους του Syd Barrett, επαναστατώντας απέναντι σε κρυφούς, και ίσως ερωτικούς, αντιπάλους τους, αλλά ουσιαστικά, απέναντι στον ίδιο τους τον εαυτό.."

Την προηγούμενη εβδομάδα ο Αλέξανδρος σχεδίασε το εξώφυλλο της Athens Voice, ενώ αύριο, εγκαινιάζεται, στην Γκαλερί Αντωνοπούλου, η πρώτη ατομική του έκθεση, η οποία και θα διαρκέσει εώς τις 5 Μαρτίου..

Εγώ θέλω να είμαι εκεί.. Για την ομορφιά που επιβάλλει, στο τοπίο της ζωής μου.. αλλά και γιατί είναι ένας καλλιτέχνης, της γενιάς μας, της πραγματικότητας μας, της "γλώσσας" μας..

..και ίσως γιατί, τα έργα του με κάνουν να αντιλαμβάνομαι τα -ελαφρώς παραφρασμένα- λόγια του Ελύτη, ότι:

"η τέχνη είναι η μόνη εναπομένουσα πολέμιος της ισχύος που κατήντησε να έχει στους καιρούς μας η ποσοτική αποτίμηση των αξιών..είναι ο μόνος χώρος όπου η δύναμη του αριθμού, δεν έχει πέραση.."

Μια διαφορετική μουσική πρόταση..

Το όνομα του αμυδρά ακούγεται στα ελληνικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης..

Ωστόσο, ο Yo Yo Ma είναι ένας από τους σπουδαιότερους τσελίστες, της διεθνούς μουσικής σκηνής, με ρεπερτόριο, ξεχωριστό, και πολυποίκιλο..

Δείγματα της ικανότητας του να εναλλάσσει το ρεπερτόριό του, αποτελούν οι πολυάριθμες ηχογραφήσεις, κλασσικής μουσικής, Μπαρόκ έργων, Αμερικάνικης bluegrass μουσικής, παραδοσιακών Κινέζικων μελωδιών, Αργεντίνικων Τangos του συνθέτη Astor Piazzolla, καθώς ακόμη και μουσική του μοντέρνου μινιμαλιστή Philip Glass...

Την άνοιξη του 2003, στη Ρώμη, ο μεγάλος Ιταλός συνθέτης, Ennio Morricone, ηχογράφησε μερικά από τα μεγαλύτερα έργα του, διασκευασμένα για τσέλο, σε συνεργασία με τον Yo Yo Ma..

Ο Μοrricone είπε γι΄αυτόν:

" Όταν έκανε εξάσκηση, παρατηρούσα το δοξάρι του, και πρέπει να πω πως για να μπορεί να παίζει κανείς έτσι, χρειάζεται βαθιά μελέτη.. Η σύνδεση μεταξύ του σώματος, του μπράτσου και του οργάνου του ωστόσο, μ΄έκανε να συνειδητοποιήσω πως, δεν ήταν μόνο η μελέτη.. Ήταν η ψυχή του.. μέσα απ' την οποία έβγαινε αυτός ο υπέροχος ήχος.."

Ο Μa πρίν λίγες μέρες, συμμετείχε στην τελετή ορκωμοσίας του νέου προέδρου της Αμερικής.. και ήταν ένας σημαντικός λόγος να γίνει αναφορά σ' αυτόν και το έργο του, και στην Ελλαδίτσα μας.. ( στη ΝΕΤ φυσικά, οι άλλοι έδειχναν τη Beyonce και τα φορέματα της κας Obama..)

Δεν πειράζει.. Έστω κι έτσι, ας δίνεται η αφορμή, να ξεφεύγει λίγο ο νους και η ψυχή, από τα ίδια και τα ίδια, τα επιβαλλόμενα και χιλιοφαγωμένα.. ( τρέμε Πέγκυ..!!! )

Καλή χρονιά γεμάτη μουσικές, χρώματα και χαμόγελα..